Waar zijn de vrouwen?
Terugkeer naar de bron ~ deel 1, Zomer 2024
Hallo Mooierd(s),
De laatste maanden heb ik getwijfeld of ik dit hele persoonlijke verhaal hier zou delen. Een antwoord bleef uit tot ik naar een podcast luisterde van Treacy ‘O Connor in gesprek met Catherine Matheson en ik me realiseerde dat er veel te weinig gesproken wordt over intense, innerlijke, verduisterde ervaringen die zich in beelden vertellen. In (dag)dromen, mijmeringen, nachtmerries en visioenen. Deze vertellingen verhalen van dimensies van het leven waar we onbewust voeling mee hebben en de helende kracht van het doorleven ervan is diepgaand. Ze verschillen wezenlijk van illusies over het leven die we zelf bedenken en tot waarheid verheffen. En alhoewel beiden zich in het leven kunnen manifesteren, zal het ene het leven voeden terwijl het andere het zal verteren.
Helaas worden de vertellingen van ons voorstellingsvermogen veelal als fantasie en fabeltjes afgedaan en verdwijnen ze onder in een laatje van ‘geen aandacht aan schenken’ waardoor de vertellingen onderhuids gaan broeien. Ze blijven echter op ons inwerken tot we ons openen voor de essentie van de vertelling. Pas wanneer deze in al haar dieptes verstaan en doorleefd is, zal de boodschap niet meer nodig zijn. Wanneer ze volledig gekend is, kan men er vrij van worden.
Ik realiseer me dat mijn verhaal ook ons verhaal is. En alhoewel er individueel veel verschillen zullen zijn van dat waar we ieder in ons eigen leven tegenaan lopen, voor staan en doorheen gaan, kunnen metaforische vertellingen ons door moeilijke tijden heen gidsen, inzichten verschaffen en het mogelijk maken dat we elkaar weer gaan verstaan. Het is een universele taal die ons ontnomen is. Ooit konden we elkaar in deze verhalen ontmoeten en ik hoop dat we ons die taal weer zullen her-inneren, zodat we in deze aardse realiteit een weg vinden om weer tot elkaar te komen, om respectvol samen te leven vanuit een zorg voor al dat leeft.
Je bent van harte uitgenodigd om hier het eerste deel van mogelijk vier (misschien minder, mogelijk meer) van mijn verhaal te lezen, dat misschien wel het eind van een lang proces inluidt op weg naar een nieuw begin. Het is mijn intentie maandelijks een deel te publiceren.
Liefs,
Alja
‘Your heart is the size of an ocean. Go find yourself in its hidden depths.’
~ Rumi ~
Zomer 2024
Het is heerlijk weer als we weer eens langs een beeld van Jezus rijden, lijdend aan een kruis. Overal langs de weg kun je ze vinden, beelden van een stervende man, bevroren in tijd. Ieder dorp heeft er minstens één. Gemarteld en gedood omdat hij van mensen hield en gepassioneerd zijn levenswijsheid met hen deelde. Waarschijnlijk bedoelt ter verering, lijken ze toch ook een waarschuwing in zich te dragen.
Een dag later word ik vroeg wakker met dit beeld nog steeds in mijn gedachten en terwijl ik door het raam naar buiten staar, vraag ik me af hoe dat voor al die jonge mannen die dagelijks langs deze beelden wandelen, fietsen, brommen, rijden, zal zijn? Wat dit beeld met hen doet? Onbewust zal het toch een impact hebben …? Beelden zijn krachtig, krachtiger dan woorden.
Zelf heb ik altijd erg van de mens Jezus gehouden, zonder daar een religieuze beleving bij te hebben. Tenslotte ben ik niet gedoopt en behoor ik niet tot een kerk. Ik hield van de mens en ervoer hem door de verhalen heen als een vitale, levenslustige man in de kracht van zijn leven. Een heerlijk mens, zo een waar je graag naar luistert. Toen ze me vertelden dat hij voor mijn zonden gekruisigd was, was mijn eerste gedachte dat hij dat echt niet voor mij had hoeven doen. Ik had liever gehad dat hij was blijven leven.
In mijn idee heeft men in latere tijden zijn lijden vooral verheerlijkt en misbruikt in plaats van zijn wijsheid tot zich te nemen en het leven te vieren, met als gevolg dat velen immuun lijken te zijn geworden voor het wezenlijke lijden dat de mens in zijn naam dagelijks ondergaat en wordt aangedaan. Hij, die zich om de armen en verstotenen bekommerde, hij zou toch nooit … kinderen gijzelen, vrouwen verkrachten en mannen vermoorden in naam van de liefde en voor de vrede ter meerdere eer en glorie van een enkeling?!
En terwijl ik me herinner hoe ik als kind Jezus ervoer, zie ik voor mijn geestesoog meerdere mannen verschijnen. Een jonge Boeddha, Mohammed, Hiawatha en een prachtige goudbruine gekleurde Afrikaan wiens naam ik niet ken …
Ik zie ze zo helder als glas. Verwonderd vraag ik me af waar degene van het vijfde continent is en tegelijkertijd rijst de vraag in me op; waar zijn de vrouwen???
Waar zijn de dappere vrouwen die met hen waren en hun levenswijsheid deelden? In welk heilig boek, welke religie kan ik hen vinden …? Waar zijn de geliefden van Jezus*, Boeddha, Mohammed, Hiawatha? Waar zijn hun vrouwelijke metgezellen ????
Het volgende moment zie, voel, neem ik waar en ervaar ik hoe er in de diepste diepte van de aarde een opening ontstaat van waaruit een donkerte omhoog rijst. Even denk ik dat daar de vrouw is, de oervrouw, zo donker als de nacht. Het volgende moment word ik me gewaar van een enorme donderwolk en besef ik me dat ik op een klif sta terwijl ik een aanstormende storm aanschouw. Onder me kolkt een woeste zee.
Vertwijfeld vraag ik me af wat dit natuurgeweld me komt vertellen.
Zwijgend stel ik in mijn binnenste-binnen de vraag waar ik me van bewust mag worden. De donderwolk beantwoordt mijn vraag en kalm zegt ze: ‘Je haatte me.’
Verbaasd staar ik de wolk aan. Stil voel ik in mezelf waar die haat zich dan toch in mij zou bevinden, ik ben hem niet gewaar … Plots gooi ik mijn armen in de lucht en schreeuw tot mijn eigen verbazing furieus: ‘Je hebt me gedood!’
Waarop de donderwolk rustig antwoordt: ‘Ik heb je gered.’
Het volgende moment kleurt de lucht helderblauw en kabbelt de zee rustig onder me, alsof er nooit een storm is geweest.
Vertwijfeld blijf ik achter in mijn bed, me afvragend wat dit mij te vertellen heeft.
Ik ken de ervaring op verschillende niveaus (fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel) met de dood bedreigd te worden van zeer nabij. Na al die jaren ben ik door de schok en angsten wel heen geleefd. Ik ben zelfs dankbaar voor de ervaringen die me uiteindelijk van veel lasten bevrijd hebben. Dit is niet het begin van een proces, maar … wat dan wel?
Beseffend dat al het leven uit water voortkomt, vraag ik me af wat het leven mij in deze vorm in hemelsnaam helder wil maken. Hoezo heeft zij mij gered?
Wat in de war neem ik de vertelling met me mee in de weken die volgen. Weken waarin de gebeurtenissen wereldwijd steeds grimmiger worden, er zich in mijn eigen leven een ontstoken schouder meldt, terwijl ik nog rondhobbel met een beknelde zenuw in mijn voet die heel langzaam heelt. Stap voor stap :)
Erop vertrouwend dat het allemaal helende ervaringen zijn en de essentie van de vertelling me door het leven zelf aangereikt zal worden, blijf ik opgewekt het leven tegemoet treden. Er openbaart zich ook zoveel moois in mijn Bewust-Zijn.
Wordt vervolgd …
Alja
* Ondertussen wordt er meer een meer bekend over Maria Magdalena, de vrouw waar Jezus zielsveel van hield en zij van hem. In 2010 is haar evangelie “The gospel of the beloved companion” verschenen. Deze is te koop en te bestellen via de boekhandel en op vele sites. Hier kun je een fragment uit het boek lezen.
Annine van der Meer, historicus, theoloog en symbooldeskundige, schreef een aantal gezaghebbende boeken over de verborgen geschiedenis van het vrouwelijke en de vrouwen én hun vergeten bijdrage aan evolutie en beschaving. Haar website is www. annine_pansohia.nl. Voor Nederlandse lezers de moeite van het bezoeken waard!
Een aantal van haar boeken zijn ook in het Engels vertaald. Meer informatie kun je vinden op https://www.annine-pansophia.nl/boeken/.
Ook een bezoek aan de website Ancient Herstory van Karin Haanappel, kunsthistorica en zelfstandig onderzoeker, is beslist de moeite waard als je zoekend bent naar verdieping.
En hier is een link naar de podcast van Treacy ‘O Connor die me inspireerde om mijn verhaal te delen; “A mystic’s guide to awakening ancestral wisdom with Catherine Matheson” Celtic Soul: Ep 3
